Umbrella Academy, tom 3: Hotel Niepamięć – weird fiction wysokiej próby [recenzja]

Scenarzysta, a przy okazji wokalista i tekściarz rockowego My Chemical Romance, Gerard Way, nie zwalnia ani na moment. Po dwóch wyśmienitych tomach “Umbrella Academy” serwuje trzeci, którym rozbija bank.

Członkowie Akademii Umbrella, poszli każdy w swoją stronę, przez co akcja rozgrywa się w kilku miejscach na raz. Luther i Diego trafiają do Zaprzestrzeni, Plotka i Piątka przyglądają się pewnej złowieszczej korporacji, Klaus wpada w narkotyczny ciąg, który przyniesie ciekawe konsekwencje, a Matka i Vanya odbywają wspólną podróż ku oczyszczeniu. Z kolei tytułowy Hotel Niepamięć, pełniący rolę więzienia dla superzłoczyńców, wykreowany na wzór Strefy Negatywnej Marvela, to motor napędowy, który doprowadzi wszystkie wątki do jednego zaskakującego finału.

Gerard Way obdarza swą opowieść milionem niesamowitych i dziwacznych pomysłów na centymetr kwadratowy, które z powodzeniem mogłyby wypełnić karty przynajmniej kilku różnych serii. Pełno tu intrygujących konceptów i rozwiązań, doskonałych, zapadających w pamięć bohaterów drugoplanowych, zjadliwych mrugnięć okiem do fanów korporacyjnych superherosów i wybuchowej, dynamicznej akcji. To wszystko jest też tylko jedną z warstw tego tortu. Scenarzysta między wierszami przemyca miejscami wzruszającą, psychologiczną rozprawę o rozbitej traumami, kompleksami i urazami rodzinie, która próbuje posprzątać swój bałagan i pozbierać się do kupy. Niezależnie, każdy na swój sposób, ale zmierzający w dobrym kierunku.

Cała seria to w ogóle wybitna opowieść o relacjach międzyludzkich, tylko przebrana za weirdową fantastykę drukowaną niegdyś na pulpowym papierze. Way niczym najlepszy fachowiec ożenił obyczajówkę z przesyconym sympatycznymi szaleństwami science fiction i udowodnił, że gatunek superbohaterski nie wyczerpał jeszcze swojej formuły. Dzięki takim scenarzystom jak Way i rysownikom pokroju Gabriela Ba, którzy uciekają od oczywistych rozwiązań wizualnych, trawienie tych wszystkich zapętlonych paździerzy z Marvela i DC wydaje się nie mieć większego sensu (choć przyznaję, że i tam zdarzają się perełki). Przyszłość najpopularniejszego komiksowego gatunku w USA zdaje się leżeć w zupełnie innych rękach niż wydaje się włodarzom wielkich korpo. “Umbrella Academy” jest tego sztandarowym przykładem.