The Old Guard, tom 2: Siła spotęgowana – zmiana układu sił [recenzja]

Ponad dwa lata czekaliśmy na kontynuację jednej z ciekawszych serii w ofercie wydawnictwa Mucha Comics, “The Old Guard”. W międzyczasie pojawiła się filmowa adaptacja z Charlize Theron, na którą można zrzucić zasłonę milczenia, a o samym komiksie zdążyliśmy zapomnieć.

Opowieść Grega Rucki traktuje o pięciorgu najemnikach, którzy od setek lub tysięcy lat uczestniczą w różnych konfliktach zbrojnych na całym świecie, szukając jednocześnie wybawienia od klątwy nieśmiertelności. W poprzednim tomie, “Otwarcie ognia”, ich istnienie wychodzi na jaw i złe farmaceutyczne kropo próbuje za wszelką cenę dopaść, któregokolwiek z nich, aby odkryć sekret długowieczności. Po drodze pada mnóstwo trupów, ale jednym z nich okazuje się kolejna nieśmiertelna, która dołącza do ekipy. W “Sile spotęgowanej” na arenę wydarzeń wkracza nowy, potężny przeciwnik, którym okazuje się osoba z dawnej przeszłości Andromachy, głównej bohaterki serii. Jej celem jest zemsta, a jakiekolwiek koszty, w tym ludzkie życia, nie mają najmniejszego znaczenia. 

W kontynuacji Rucka podbija stawkę jeszcze mocniej zagłębiając się w przeszłość nieśmiertelnych, rzucając nieco więcej światła na ich tajemniczą egzystencję. Ta przeszłość z wielką siłą rezonuje w teraźniejszości pozostawiając spustoszenie w trzymającej się od dawna grupie. Osobiste dramaty przeplatają się z wciąż dynamiczną i efektowną akcją nieustannie trzymając w napięciu. Drugi tom “The Old Guard” jest jeszcze ciekawszy niż pierwszy, zagęszcza atmosferę, wywraca relacje do góry nogami i zmienia układ sił. Jeśli Waszym sercom bliskie są takie franczyzy jak filmowy “Nieśmiertelny”, książkowy “Kane” Karla Edwarda Wagnera czy nawet “Hancock” z Willem Smithem, w tej serii Grega Rucki odnajdziecie mnóstwo podobnych motywów, ale ogranych w nieco inny sposób.

Doskonałym uzupełnieniem fabuły są pierwszorzędne ilustracje Leandro Fernandeza, który momentami czerpie z graficznego dorobku Franka Millera, a chwilami czaruje niczym Eduardo Risso w “100 nabojach”. Rysownik fenomenalnie odnajduje się w scenach akcji, nadając im niebywałego dynamizmu dzięki nieoczywistym ujęciom, ale z gracją potrafi też oddać całe spektrum emocji jakie towarzyszą charyzmatycznym bohaterom. O ile rysunki broniłyby się w czerni i bieli, o tyle jednolita, ograniczona paleta barw w wykonaniu Daniela Miwy, doskonale je podkreśla.