Wolf like me, sezon 1 – komediodramat z drugim dnem [recenzja]

“Wolf like me”, czyli jak by nie patrzeć “Wilk jak ja” tkwi sobie grzecznie wśród nowych seriali na Amazon Prime Video specjalnie się nie wychylając i nie zamierzając ubiegać się o miejsce w pierwszej dziesiątce najchętniej oglądanych produkcji platformy. Skryty jak wilk i może dlatego tak dobrze się go ogląda.

Kiedy poster do serialu miga nam w wyszukiwarce, niewątpliwie najbardziej wpada nam w oko rudowłosa Isla Fisher, która w tej sześcioodinkowej produkcji zagrała jedną ze swoich najlepszych ról. Nie ustępuje jej w roli Gary’ego, samotnie wychowującego córkę ojca Josh Gad oraz sama dziewczynka – naburmuszona, obrażona na świat z całkiem racjonalnych powodów Emma, czyli świetna Ariel Donoghue. To dynamiczne trio i relacje między nimi są  sercem serialu, a regularnie powracająca intensywność tychże relacji, aż po niezwykłe, końcowe i znaczące wyciszenie każe nam te emocje przeżywać razem z nimi. To jeden z tych seriali, które po prostu cieszą wykonaniem, nawet jeśli co do opowiedzianej historii moglibyśmy mieć pewne obiekcje.

Fabuła “Wolf like me” toczy się w Australii, usłyszymy zatem dość często ten niecodzienny, inny od angielskiego i amerykańskiego akcent, ale główni bohaterowie to w zasadzie emigranci, którzy z różnych powodów wylądowali na odległym kontynencie. Ich losy połączą się za sprawą ekspresyjnie pokazanego na ekranie wypadku samochodowego (to zresztą nie ostatnia kolizja pokazana na ekranie). I już od tego momentu w postaci energicznej Mary wyczuwamy jakąś tajemnicę, jakieś niedopowiedzenie, które twórcy serialu szybko nam zdradzają, co wcale nie obniża naszego zaangażowania w tę historię, a wręcz przeciwnie – po ujawnieniu z większą ciekawością przyglądamy się postawionym na ostrzu noża relacjom dwójki dorosłych. Poza tym życie obojga naznaczone jest wcześniejszą traumą. Gary’ego po stracie żony i Mary po… nazwijmy to przewlekłą chorobą. I te traumy obydwoje muszą przepracować, co wcale nie będzie takie proste z pewnych, powiedzmy wprost, gatunkowych względów.

Czy nadnaturalny dodatek w fabule, który sygnalizuje nam już tytuł jest tu w ogóle potrzebny, zapytają pewnie niektórzy widzowie? Czy służy jedynie uatrakcyjnieniu historii, a może inaczej – uwypukleniu pewnych emocjonalnych jazd u dotkniętych traumą ludzi? Może trzeba  było cały ten wątek pozostawić niedopowiedzianym, z nieodkrytą do końca tajemnicą, która kryje się za egzystencją Mary? I czy w ogóle sceny z ostatniego odcinka, romansujące ze stylistyką gore były tutaj naprawdę konieczne?

Cóż, dużo tych pytań, głównie dlatego, że “Wolf like me” stoi na granicy popularnych gatunków i próbuje nas przekonać, że naturalistyczna symbolika scen wyjętych jak z horroru była potrzebna, by lepiej wybrzmiały emocje bohaterów i zatarły te gatunkowe granice. Bo przecież w przeważającej części dostajemy tutaj jednak komediodramat romantyczny o ludziach z ogromnym emocjonalnym bagażem, który twórcy rozładowują za sprawą, co by nie mówić, elementów horroru. 

Z jednej strony to serial lekki w tonie, z drugiej wwierca się w głowę tym (również za sprawą muzyki Queen of Stone Age”) of co dotąd było skrywane i zostaje z taką brutalnością wydobyte na wierzch. I to się jakimś cudem sprawdza na ekranie, bo wierzymy i co najważniejsze kibicujemy całej trójce na wyboistej drodze do wspólnego życia razem, które przecież jeśli się ziści nie będzie usłane różami. I cóż, pasowałby tu drugi sezon, bo potencjał jest w tej historii niezwykły,,ale gdyby tak się nie stało, to końcowa scena i tak mówi wszystko i pozostawia na naszych twarzach na poły ciepły, na poły nieco diabelski uśmiech, taki sam jak ten, który rodzi się na twarzach bohaterów. Całkiem fajne uczucie tak kończyć serial.