Śnienie, tom 3: Jeden magiczny ruch – wypalić irracjonalność ze snów [recenzja]

Choć seria “Śnienie” w ramach Sandman Uniwersum skończyła się na trzecim tomie, to długie okresy oczekiwania pomiędzy kolejnymi odsłonami spowodowały, że może wydawać się bardziej rozbudowaną opowieścią. W dodatku taką, w której nie ma miejsca na niedopowiedzenia. 

Trzeci tom “Śnienia”, najważniejszego z tytułów w ramach Sandman Universum ukazał się u nas tuż przed premierą netfliksowego “Sandmana”. W serialu widzowie są dopiero na początku historii wymyślonej przez Neila Gaimana, choć poznali już Rose Walker, która jest istotną bohaterką “Śnienia”. W poprzednim tomie okazało się, że jej córkę Ivy łączy uczucie z Danielem, czyli nowym wcieleniem Snu z Nieskończonych. Wiemy też, że na skutek starań tajemniczego  przeciwnika (zobaczyliśmy go na ostatnim kadrze drugiego tomu) Daniel jest odcięty od Śnienia, w którym pod jego nieobecność rządy objęła sztuczna inteligencja o imieniu Wan. Wszystko wydaje się być w rozsypce, Wan skrywa jakąś przerażającą tajemnicę, Lucien schodzi ze sceny, a Dora – najciekawsza, nowa postać w świecie Sandmana wyrusza razem z krukiem Matthew na poszukiwania Daniela. I to właśnie ich kolejne perypetie wypadały najlepiej w całej serii. 

Trzeci tom scenarzysta Simon Spurrier rozpoczyna zaskakującym rozdziałem (”Korekta”), z nieznanymi wcześniej bohaterami – jak się okazuje to zmaterializowane, nadprzyrodzone i zarazem poślednie istoty, których istnienie z pewnych powodów zaczyna być wymazywane. Ten zeszyt to preludium do ostatecznych rozstrzygnięć, poprzedzonych jeszcze rozdziałem “Wstrząs”, w którym Dora najpierw pojedynkuje się z demonem, a następnie uzyskuje dostęp – wciąż jednak ograniczony – do osoby stojącej za wszystkimi wydarzeniami i zarazem dowiaduje się co nieco na temat swojej prawdziwej natury. W końcu jednak dostajemy główne danie w postaci dwóch historii – najpierw jest czterozeszytowa “Korona”, a po niej tytułowy, dwuzeszytowy “Jeden magiczny ruch”, w których zostanie nam wyjaśniona cała intryga. A jest co wyjaśniać.

Czuć, że Simon Spurrier bardzo dobrze odrobił lekcję z uniwersum Sandmana i próbował połączyć w swej opowieści wszystko co dotychczas wydarzyło się w wykreowanym przez Gaimana świecie. Czujemy też, że ekscytowało go wprowadzenie do uniwersum nowego elementu – czyli sztucznej inteligencji i skonfrontowanie jej ze sferą snów. Tego jeszcze raczej w świecie Sandmana nie było i dawało szansę na spektakularne potraktowanie tematu. Wyszło tak, że owszem, jest spektakularnie, konfrontacja technologii i materii snów może się podobać, bo intryga polega na tym, żeby wypalić ze świata snów irracjonalność, ale w wielu momentach lektury narracja traci lekkość, Spurrier ładuje w nią zbyt wiele słów, po prostu brak mu gracji i gaimanowskiej prostoty. 

Efekt jest taki, jakby scenarzysta “Śnienia” chciałby być jednocześnie Neilem Gaimanem i Alanem Moorem  i choć obaj twórcy mają ze sobą sporo wspólnego, to jednak sposób ich opowiadania różni się od siebie. Spurrier w “Śnieniu” zamierzał stworzyć kompletną opowieść, bez żadnych niedopowiedzeń, fabularną układankę w stylu Moore’a i chyba przez moment zapomniał, że opisuje sferę snów, w której nic nie jest oczywiste.Gryzie się to ze sobą w fabule, ale ostatecznie rozwiązanie wątków jednak satysfakcjonuje, szczególnie w tych chwilach, w których przypomina o sobie starsza siostra Sandmana – wtedy odnosimy wrażenie, że najlepiej, że mimo wszystko ta opowieść udała się jej twórcom.

Jeśli zaś mówimy o twórcach, to nie sposób wspomnieć o rysownikach. Dani, Matias Bergara, Marguerite Sauvaege i wreszcie niezawodna Bilquis Evely ze swoim delikatnym stylem w niezwykły sposób pasującym do świata Śnienia – oni wszyscy wykonali świetną graficzną robotę. Tu w zasadzie nie ma nic do zarzucenia, a nawet zaczynamy się zastanawiać, jak wyglądałaby seria “Sandman” rysowana współcześnie, bez tego osobliwego piętna, które zostawiła na niej niegdyś estetyka przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Zostajemy też z poczuciem, że nie był to raczej skok na kasę tylko twórcze rozwijanie stworzonego przez Gaimana uniwersum.  Są fragmenty, którem możemy sporo zarzucić, ale “Śnienie” w wielu momentach potrafi urzec swoją historią, a jej  głównym mankamentem jest po prostu fakt, że nie napisał jej sam Neil Gaiman. Niemniej, powinniśmy docenić to, że dopuścił do tej artystycznej wizji innych, całkiem nieźle sprawujących się twórców.