Tag Archives: polska groza

Bardzo rzadko – samemu będąc literatem – zazdroszczę umiejętności pisania innym twórcom. Owszem, często podziwiam ich warsztat, delektuję się lekturą napisanych przez nich utworów, niejednokrotnie staram się od nich uczyć technik prowadzenia fabuły, czy czysto konstrukcyjnych niuansów w zakresie budowania zdań. Ale zazdroszczę rzadko, bo rzadko czyjaś proza rezonuje aż tak z moimi osobistymi pisarskimi próbami, moimi dążeniami do znalezienia …

Wojciech Gunia zdaje się coraz częściej – jak niegdyś Stanisław Lem – bardziej twórczym konglomeratem wielu osobowości, niźli pojedynczym, żywym człowiekiem. I już nie chodzi o ilość – bo w tej kwestii Gunia jest nad wyraz powściągliwy – ale bardziej w kontekście form wyrazu, po jakie sięga. Tym razem bowiem, za pośrednictwem Wydawnictwa IX serwuje nam zbiór krótkich tekstów prozatorskich …

Kamil Staniszek swoją „Pętlą” bardzo mnie zaskoczył. Po dość mocno (aż za bardzo) egzaltowanym wstępie zaczyna snuć opowieść smutną, przesyconą nostalgią, ale też bardzo sprawnie poprowadzoną. I choć finał jest niejako spodziewany, to nie psuje odbioru całości, a wręcz utwierdza nas w przekonaniu, że autor całość starannie zaplanował i konsekwentnie realizował przyjętą linię fabularną. Dużo w książce Staniszka mocno podkreślanej, …

„Pełnik” Anny Lewickiej, określany jako powieść grozy, bazuje na wykorzystaniu klasycznych schematów horroru, zaimplementowanych w struktury powieści obyczajowej. Stary, niszczejący dom na odludziu, tajemnicza przeszłość rodziny głównej bohaterki i klaustrofobiczna atmosfera małej kłodzkiej mieściny, a całość powiązana z lokalnym folklorem okazuje się być przenoszeniem literackiej grozy na szersze wody, choć opiera się na stosunkowo „lekkim” potraktowaniu gatunkowej struktury. Emilia, główna …

Kobiety w polskim horrorze, choć są obecne od dawna, to jednak zawsze były w mniejszości. I choć bez wahania wymienię co najmniej kilka kobiecych nazwisk, które zaliczam do czołówki polskiego horroru, to nadal fakt pozostaje faktem: damska literatura w tym gatunku to nadal nisza w niszy. Na autorski zbiór od nich czekałem długo. Bo przecież Dagmara Adwentowska debiutowała już w …

Biorąc do ręki „Kuklany las” Anny Musiałowicz miałem dość sprecyzowane oczekiwania, podparte jej wcześniejszą książką „Diabeł w oknie” oraz okładkowym opisem. Opisem, który nęcił, sugerując skojarzenia ze znakomitym „Lavondyss” Roberta Holdstocka, drugą częścią cyklu „Las ożywionego mitu”. Lektura wywróciła jednak wyobrażenia do góry nogami, bowiem to nowela zupełnie inna, niż wspomniana, pierwsza powieść autorki. A i z prozą Holdstocka ma …

Z Wojciechem Gunią, autorem zbiorów opowiadań „Powrót”, „Miasto i rzeka” oraz powieści „Nie ma wędrowca” rozmawiamy o najnowszej książce pt. „Dom Wszystkich snów”, o odkształceniach rzeczywistości, wewnętrznych lękach, gatunku weird i o przyszłości literatury. Czym jest weird? Może to tendencyjne pytanie, ale w kontekście twojej twórczości nie sposób go nie zadać. Jakie są podstawowe wytyczne, które opowiadanie czy powieść w …

Polska groza nie ma łatwo. Wciąż boryka się z łatką mało ambitnej, kiczowatej literatury, co jest pokłosiem boomu na tanie brukowe (pulpowe) horrory wydawane na początku lat 90. m.in. przez Phantom Press czy Amber. To, co miało swoisty urok i co do teraz przez miłośników gatunku darzone jest niezwykłym sentymentem, tak naprawdę w dużej mierze zaważyło na bardzo negatywnym postrzeganiu …

„Bilet w tamtą stronę” Marcina Kowalczyka to opowieści kolejowe z umiarkowaną dawką grozy, których kojarzenie z twórczością Stefana Grabińskiego niekoniecznie jest najtrafniejsze. Co nie zmienia faktu, że literacko to przykład prozy znakomitej, dojrzałej, dopracowanej stylistycznie. A przede wszystkim, nacechowanej niezwykłym sentymentem do kolei, ale i olbrzymią wiedzą o tejże. W pierwszej chwili sam odruchowo zestawiałem ten zbiór z prozą naszego …