Tag Archives: DC Vertigo

Granat bojowy w jaskrawych kolorach pojawia się na okładce amerykańskiego omnibusa “Niewidzialnych”. Ten rekwizyt zobaczymy również na grzbiecie pierwszego tomu tej historii wydanej po polsku oraz na komiksowej planszy w początkowej fazie dzieła Granta Morrisona. Jednak początek „Niewidzialnych” nie posiada jeszcze aż tak wybuchowej siły rażenia.  Im więcej czytamy współczesnych komiksów tym wyraźniej widać estetyczne oddalenie od tego, co było …

W drugim tomie “Hellblazera”, Jamie Delano pozostając polityczno-społecznie zaangażowanym autorem łapie już pełny wiatr w żagle i zaczyna eksperymentować z formułą opowieści o Johnie Constantinie. Po lekturze tego albumu można nawet rzec, że późniejsi twórcy dzięki ogromnemu wkładowi Delano może nie tyle mogli już jedynie odcinać kupony, co po  prostu dostali wyjątkową bazę do tworzenia własnych historii. Pierwszy tom “Hellblazera” …

„Lucyfer” to monumentalne dzieło, stanowiące najwybitniejszy przykład twórczości autora scenariusza – Mike’a Careya, nie tylko w obrębie komiksowych opowieści. I choć oparł się na postaci wymyślonej przez Neila Gaimana w serii „Sandman”, to zdecydowanie pod piórem Careya ta postać usamodzielniła się i nabrała adekwatnego dla siebie, epickiego wymiaru. Odniesień do „Sandmana” nie sposób przy ocenianiu tej serii uniknąć. Gaiman jest …

Komiksowy “Y: Ostatni z mężczyzn” to jedna z najlepszych historii z katalogu kultowego imprintu DC Vertigo. Mogłoby się wydawać, że to również idealny materiał na telewizyjny serial, choć pierwsze odcinki startującej na platformie Hulu produkcji, wcale tych słów nie potwierdzają. Zanim Brian K. Vaughan zabrał się za tworzenie ”Sagi”, to właśnie “Y: Ostatni z mężczyzn” był jego najbardziej rozpoznawalnym dziełem. …

Jeśli czuć tanią gorzałę, smród popielniczki i demonicznej siarki, to znak, że znów odwiedził nas Constantine. Wydawnictwo Egmont rozpieszcza miłośników angielskiego maga, seria zbiorczych wydań „Hellblazera” wciąż się rozrasta. Na pierwszy ogień poszedł Brian Azzarello, którego scenariusze unikały przedstawiania piekielnego bestiarium, bazowały raczej na akcji i psychologii postaci. Dominował realizm, zamiast magii widzieliśmy głównie skutki jej działania. Constantine był bardziej …

Tom pierwszy zbiorczego wydania „Lucyfera” to rzecz zdecydowanie z górnej komiksowej półki. Wyrosła na gruncie gaimanowskiego „Sandmana”, seria długo czekała na samodzielny debiut i na twórcę, który byłby gotów podjąć się jej tworzenia. W rękach Mike’a Careya Gwiazda Zaranna zyskał o wiele szerszą perspektywę i momentami nie tylko dorównuje dziełu, z którego się wywodzi, ale też miejscami wręcz je przerasta. …

Trzeci tom „Hellblazera” ze scenariuszem Gartha Ennisa godnie zamyka dokonania Irlandczyka na polu kultowej serii, czyniąc z Johna Constantine’a jedną z najbardziej wyrazistych i złożonych komiksowych postaci. Album z przyciągającą wzrok okładką Glenna Fabry’ego ponownie obok materiału w większości znanego już wcześniej polskim czytelnikom, zawiera również premierową historię. Jest nią pięcioczęściowy “Syn człowieczy”, którym Ennis po dłuższej przerwie powrócił do …

Z okładki zbiorczego wydania “Globalnego pasma” przemawia do nas sam Alan Moore, który komplementuje Warrena Ellisa i jego podejście do pisanych przez siebie opowieści. Z guru komiksowego medium trzeba się zgodzić, ale nawet bez tej rekomendacji album broni się wyśmienicie. Ellis zaprasza nas do świata bliskiej przyszłości albo jego alternatywnej wersji, nie ma to w sumie znaczenia. Funkcjonuje w nim …

Drugi tom „Hellblazera” Gartha Ennisa dobitnie udowadnia, że irlandzki scenarzysta najlepsze historie tworzył w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku.  Okładka do drugiego tomu Hellblazera ma w sobie dużo liryki. Jej autorem jest Glenn Fabry, który w swoich grafikach jest zazwyczaj dosadny ( by nie powiedzieć – przesadny), ale tym razem udało mu się uchwycić zarówno istotę najdłuższej serii Vertigo, jak i …

Trzeci tom “Doom Patrol, będący finałem przygody Granta Morrisona z tą serią, jest dokładnie taki jak jego okładka. Surrealistyczny, dziwny i niezwykle kreatywny. W pierwszym i drugim tomie Grant Morrison zaserwował nam specyficzną przejażdżkę, w której satyra na komiks superbohaterski mieszała się z psychodelią, abstrakcją, filozofią, symbolizmem i ogromem kulturowych odniesień. Finalny album podąża tą samą ścieżką, ale już nieco …